” Partizan” Əlibala Əhmədovun şeirlərini təqdim edir…

YADDAŞ

Korlanmış düşüncə….

Suya sürtülən parça

tək

toxunurdu bir vaxtlar

sevgi ruhuna

və

günlər

kiçik budağı qırıb əlində tutarkən

cilvələnən yarpaqlara

baxmağa bənzəyirdi….

 

SƏYAHƏT

Qurumuş, yaşılından
az qalmış dəfnə yarpağı….

Üzünü masaya qoyub izləyirsən onu….

Təpələr arxasında

arxların qara palçığında

sarı qamışlar,

şən oyunlar

və ağ süfrə üstündə bənövşə…

Ağrıdın –

Gözəl şeylərin gücü

öz kökünə gedən yolda

cəsarətsiz, qorxmuş…

Qurumuş, islaq arxın palçığındakı
o soyuq duyğu

Bəyaz əllərindəki təzə qaraya baxarkən

alça ağacının qoxusunda

həmişə yaşamaq inancı….

Kim sevə bilərdi? Kim qurtara bilərdi səni?

Yalnız

keçmişinlə

hər gün görüşə bilən biri
bəlkə….

 

MƏNASIZLIQDA

İndi qırmızı sap yumağı
bir evin hansısa küncündə…
Otağın parlaq işığı toxunmur
ona

və tərpətməyəcək
bircə hissəsini də….

Unudub Tanrı məni
əgər sən məni
xatırlamırsansa….

AYDINLIQ

İşgəncəli görüntülər,
xəyallar,
sözlər

beynin
indi sarı bir yarpaq kimi
su üzündə
günlə isinmək istərdi

amma xoşbəxtlik

onsuz da qayıtmayacaq

hər şeydən sonra – əzilmiş yerdə

yaranan

rəngin

əbədi yaşaması kimi….

Alovdan qalmış

çubuqlar

daha

yaşılın xatirəsini də

saxlamır

onlara baxıb udqunarkən

daha yaşılın dadından

nəsə yoxdur….

QƏRAR

Qırılıb,
bir vaxtlar köhnə eyvandan
baxarkən
ayın üzünü örtən armud ağacı…

Bundan sonrakı ömür nə bir qadına,
nə bir inanca…

Bundan sonrakı ömür

yalnızca keçmişə….

 

KEÇMİŞ: BİR USTADIN MƏYUSLUĞU

Bu dünyada heç kəsə lazım olmamağın
qolların
ümidlərin
arzuların qısalmasının gerçək faydasını sənə öyrədə bilmədim.
Çünki eyni anda həm mən, həm də sevginin cəhdləri qarşısında tənha qalmışdın.
Və sevginin əllərində işıqlı kürələr vardı.
Gözlərin böyüyür və qəlbinə axan suların təravətini duyurdun.

yenidən xatırlanacağına ümid edirdin.

“Bu dünyada kimsəyə gərək deyiləm….”

bu sözləri dəfələrlə təkrarlamalıydın.
Səhər yeməyində
Pişik kimi bəslənmək istəyən aşiqliyin vəsvəsələrində
dərk etməliydin ki, yalnız öz yaddaşında mövcudsan.
Adının, kimliyinin, arzularının şirəsini beləcə qurutmalıydın.
Bir gecə evinin pəncərəsini tamam qapadan pərdə
daha heç vaxt açılmamalıydı.

Səni yenidən görürəm.
Azad deyilsən.
Həm bədənin, həm də qəlbin zəifləyib.
Varlığın puçluğun rənglərini bolluca içinə çəkib.
Amma hələ də əllərində işıqlı kürələr tutan sevginin
baxışlarına cavab verir və üzülürsən.
Hələ də imtina edə bilməmisən heçnədən.

Arıların, günəşin, qonur rəngli ağacların
qayalar və yarpaqların uydurulmuş görüntüsü
sənə çayların kənarında balıq bişirən sevgilinin xəyalı
hələ də daxilindədir.
Sənin üçün gözəlliyi yaşamaq mümkün deyil.
Və daxilindəki təsvirlər yalnız əzab üçün idi.
Bunu heçvaxt dərk etmədin.

“Bu dünyada kimsəyə gərək deyiləm..”

bu sözləri dəfələrlə təkrar etməliydin, yeganə qələbə üçün..

(2021)