“Ağ pişiklərin quyruğu qırmanca çevrilə bilməz…” – Əlibadan yeni şeirlər

Loading

“Partizan” gənc şair Əlibalanın iki şeirini təqdim edir:

“Ümidsizcə”

Tərgitdim, mavi rəngli şüşələri
əllərimin dalğası altında
mavi rəngli xalçalara çevirməyi
narıncı qablarda
turş dadları xəyal etməyi
və oxuduğun kitabların ətrini arzulamağı..

Ağ rəngli (ərimiş) soyumuş şam – sənin nitqinin ağlımdakı xatirəsi…
Və qaynaşan böcəkləri himayə edən gülüşünün..
Çirkin güldanları parça – parça edən zehninin..

Parıltılı arxların yanında addımlayırsan
məni tərk etmiş halda…

(Mənsə
İşrət dostlarımın
qayğısıyla..)
Ağzıaşağı tutmuşam sanki
artıq köhnəlmiş sobaları
və cavab verirəm gülüşlərə
öndən qırılmış dişlərin çirkinliyinə gülürəm…
Dırnağımı soyumuş çayın içində yaxalayıram…

(Artıq asta – asta
eşq də tərgidir məni,
mavi rəngli şüşələr də)
Sənsə – islanmış paltarlar da
üşüyür deyə düşünürsən…
içinə yağışlar tökülən arxın yanında…

 

“İntihar”

Müqəddəslik və istehza arasında
riyakar sözlər içində
ümid yoxdur, həmişəki kimi..
odunlar – və qəhvəyi  rəngin qoxusu…

Cəhdlərin ümidsizliyi.

Tanrının batmış səsi üstünə minlərlə çirkin səda qonub..

Qədəhlərin qüssəli təmizliyi
itərkən nitqi batmış nələrdənsə xatirə qalıb..

(Bəlkə də bu qadındır

hansı ki, əlini çəkdi həyatının üzərindən
ya da hansısa inanc,
şirin – həyasız qoxuların
 içində
tədricən yox oldu..)

Ağ pişiklərin quyruğu qırmanca çevrilə bilməz – (şər kimi qüssə də əbədidir)

sən adamların arasında
daha heçbir ümid üçün özünü üzə
bilməzsən
dözməlisən bu çarəsizliyə,
çarəsizlik – onun daxilində
ayaqqabı içindəki palçıq da
bəzən şokolada oxşayır…

(Keşiş dedi – İlahi!…

sənə nə qədər inansam da
yarpaqlar içində heçvaxt möhkəm əzələ yaranmır..)

sənə nə qədər ümid etsəm də

heçvaxt səsinin əlləri
bu çirkin sədalar içində
uzanmır mənə tərəf..