“Moon Group”un arvadıma hədiyyə elədiyi kitabçanı görəndə ağlıma ilk gələn yaxşı bir qələm almaq oldu. Elə bu sözləri də, həmin qələmlə yazıram.

Hekayəni kompüterə köçürəndə arvadım başımın üstünü kəsdirdi, indicə oxuduğunuz abzası hamınızdan əvvəl oxuyub bircə kəlmə dedi və o gözəl arxasını çevirib getdi.

Yaza bilmədiyim gecələr dibçəkləri sulayıb yatıram.

Bu gecə də elə etdim.

Baş barmağımı cibimə saldım, çöldə qalan dörd barmağımı budumun üstündəki “Moon group”un arvadıma hədiyyə elədiyi kitabçanın sərt cildinə ardıcıl tıqqıldatdım.

Siz də yazdığım kimi tıqqıldatsaydınız, bilərdiz bu an nəyi xatırladığımı.

Azadlığını süvarilərlə qazanmış kişilərin ölkələri, hanı o atlar?

Hə? Ay azadlığını süvarilərlə qazanmış ölkələrin kişiləri?

Sonra kitabçanı üç barmağımla ardıcıl tıqqıldatdım, yenə bayaqkı səs çıxdı.

Görən, çapılan atların səs eləməyən ayağı hansıdır?

Hər dəfə yatağıma girəndə həmvətənlərimdən birinin (şəhid olsa, ağlayacam) ani səhvindən partlayacağını düşündüyüm göydələnin altıncı mərtəbəsində yaşayıram və yaza bilmədiyim gecələrdə sulayıb yatdığım dibçəkləri də həmin gecələrin birində eyvandan içəri daşımışam.

Arvadım bunlara quş deyir, mənsə bu hənirsiz uçan xırda həşəratlara hünü. Dibçəklərlə gəldilər, otaqları bürüdülər. Zərifanəliyindən bildim ki, evimizdə çox yaşamağı bacarmayacaqlar.

Gur işıqlı, təmiz şəhər evinə yaraşmayan qədim uçuşları var idi. (Elə sənin də içində qalan köntöy bir pərvaz kimi).

İlk görəndə şəhər ağcaqanadlarının hiyləgərliyini hər axşam izləyən biri kimi bu yazıq uçuşlara koranə dikilmişdim.

Bu gecə otuz beş yaşım oldu.

Divana yayxanıb göbəyimə yığılan pambığı barmağımın ucuyla yumruladım.

Hər axşam göbəyimdən çıxardığım bu topa adətən maykamın rəngində olur və içinə sinəmin tükləri, arvadımın saçı, paltarımdan qopan saplar (dostun sitəmlisi, dağ boyda dalğaların yosun qoxan yamacı, hələ də gülləri sevən yeganə məməli – qadın, piratların torpaq sevgisi, kitabxanadan çıxan cütlüklər, yasəmən mövsümü, döyülmüş qıza oxşayan Bakı səhərləri, bu günə qədər gördüyünüz ən təsirli səhnə, Pamukun “Bəyaz qala”sı, hürməyə bəhanə tapan canavarlar, yəni itlər, yalnız mədəniyyət, mədəniyyət, mədəniyyət  və ağlınıza gəlməyən bütün ikinci növ təyini söz birləşmələri) yığılır.

Yumruladığım sap topasına baxdım. Hardansa oxumuşdum, honduraslı bir qız göbəyindən çıxardığı belə pambıqlardan (mətbuatda beləcə də yazılmışdı: pambıq) yastıq düzəltmişdi.

Xəbərin sonunda qızdan sitat vermişdilər: “Bu yastıqda yaxşı yuxular görəcəm” – sitatın sonu.

Bibim oğlunun altı yaşım olar-olmaz başıma vurduğu daşın yeri zoqquldadı, ancaq bu ağrı o qədər qardaşdı ki, otuz beş yaşımda onu hələ də hiss eləməyim pisimə gəldi.

“Nilufərlər” hekayəsini oxumaq keçdi içimdən. Nə qədər elədim, müəllifini xatırlaya bilmədim.

– “Nilufərlər” hekayəsini oxumaq istəyirəm.

– Hansı hekayədi o? Qız tumanıyla makiajını silir, onu deyirsən? – qab yuduğu mətbəxdən əllərini sabunlamaq üçün hamama keçən arvadım indicə sabunladığı əllərini önlüyünə silə-silə qayıtdı. Yadımdan çıxmamış deyim, hekayəmin ilk abzasını oxuyanda arvadımın mızıldandığı bircə kəlmə çox da matah bir söz deyildi, “pah” demişdi.

“Nilufərlər”i dəqiq xatırlamağa çalışıram, dikəlirəm. Bayaq göbəyimdən çıxardığım sap topası qolumun üstüylə yumrulanır. Əvvəlcə elə bilirəm hünüdür. Elə bu vaxt mənə çatır ki, artıq neçə gündür evimizdə hünülər yoxdu.

Sərdar Amin. 4 yanvar. Bakı.