Partizan.az yazar Əsəd Qaraqaplanın yeni şeirlərini təqdim edir.
Mən yuxudan ibarətəm
o demək deyil, uçub gedəndən sonra quşlar yoxa çıxırlar –
sərhədlər açılırlar.
bir ilan sürünərək beş diyar gəzə bilər
anlamayan adamlar sevmədiyimiz deyillər.
o demək deyil,
nöqtə qoydun, bitəcək bütün sevgilər.
əllərini havada gəzdir bir az – başqa heç nə.
çıxıb çölə
havanı ciyərlərinə çəkmək də pulsuz deyil.
bəlkə, doğru.
min cür zaman maşınından daha çətinmiş indi
bir şeyə qərar verib həyatını dəyişdirmək.
uzun bir sevgi yarışı içində dayanmısan
baxırsan hansı sənə sərfəlidir – udursan…
zəng elə uzaqlara, yaxında bir səs eşit
kimi unutmamısan – kimə susmusan indi?!
o demək deyil, quşlara dönməməliymiş fəsillər
sərhədlər ancaq dirək olub qalmalıymış…
o demək deyil, sürünəsən başqa növ ağac görməyə.
dünyanın altı həmişə eyni sularla doluymuş.
eyni çiçəklər açmaz, eyni heyvanlar qaçmaz
eyni günəş doğar ancaq, eyni qaranlıqmış bizi
eyni işığa çıxaran – başqa sərhədlər içində.
daşı sevəcəkdinsə, ya da suyu, ya da ayı
həbsxanalar heç də sevgisiz yer deyillər.
quşlar heç də soyuqdan qaçmadılar
sərhədlər –
o dirəklər sənin üzündən bağlıymış, bəlkə də.
tikanlı tellərin özü zamanın icadıymış.
keçimişin günahı, bəlkə, gələcəyin ağrısı…
mən bu gün gecə gördüyüm yuxudan ibarətəm.
Pəncərəsiz görmək səni
nə gözəl diyarlar var
nə uzun yollar, nə qərib ağaclar.
nə qədər insan var orda, yolların uzunluğundan yorulan
ağacları kölgə kimi görən ancaq…
adamlar… o adamlar… adamlar o…
nə qədər insan var burda – bu bomboş həyatımda.
birinə atam deməyə utanıram, birinə anam, ya bacım
biri qardaşım deyil, biri oğlum, ya qızım
biri heç uzağım deyil, biri heç uşaqlığım.
biri Tanrım ola bilmədi məni – bir az adam eləsin.
biri tənhalığım deyil – Tanrı kimi hiss eləyim…
adamlar… o adamlar… adamlar o…
nə gözəl adamlar var
nə gözəl yoxluqları, nə gözəl kölgələri
qanadları var hətta, çoxunu uçan da gördüm.
nə qədər qaçan var imiş, hamısı indi burdaymış.
yollara haqsızlıq oldu bu qədər darıxmağımız
ağaclara haqsızlıq – onlara kölgəsizlikdən qaçmağımız.
nə gözəl insan yığmışdıq yolları gedə-gedə
budaq-budaq, yarpaq-yarpaq,
böyük-böyük, uşaq-uşaq.
nə qədər uşaq doğmuşduq yolda, həyatda, sevgidə.
nə qədər uşaq olmuşduq – Tanrı kimi
nə qədər tənha olmuşduq –
əlimizdən aldıqları gözümüzə görünəndə…
adamlar… o adamlar… adamlar o…
nə gözəl sevgilər var
nə gözəl sevə biləcək – yanımızda uzaqlar
nə gözəl uşaqlar idik sevə bilməyənə qədər
nə gözəl Tanrı idik daha doğulmamışdan.
gün çıxdı, həyat qaraldı, ağaclar yaşıllaşdıqca soldular.
yollar gedə-gedə yordu
nə gözəl gəldik gecəyə
nə gözəl qaranlıq düşdü – nə gözəl uzaqlıqlarda.
nə gözəlmiş yol getmədən yorulmaq
ağaclara kölgəsizcə vurulmaq.
nə gözəlmiş Tanrı kimi uzanmaq torpaq üstünə
divarsız göylər nə gözəl
qapısız maviliklər.
pəncərəsiz görmək nə gözəlmiş səni…
adamsız… o adamsız… adamsız o…
Musiqinin ən gözəl yerində
musiqinin ən gözəl yerində söndürüb oturdum.
gəlməyəcək nə qədər adam gözlədim.
bir pişik balası tapdım, əlləri doğulmamışdı
daha həyata sancmağa caynağı yox – yalvarırdı.
eyvandakı işığı Ay sandım birdən –
elə bildim tutulmuşam.
hər kəs inciyir onsuz – həyatı nə qədər yaxşı olur-olsun.
kimsəyə izah etməyə, deməyə sözüm də yoxdur.
incidiyim adamlar şeirdə barışır mənlə.
ev o qədər küləklə doludur bu gün – mən bilirəm
azadlığı açıb ortaya sərməyin tam vaxtıdır.
heç kəsi ittiham etmədən yazıram qaranlığa
tapınmağın ağrısı işıq olacaq – burda səni kim doğacaq?!
mənə qalsa, hər il – hər doğulduğumun üç ayında
anamın bətninə girib yenidən doğulmaq üçün can ataram
mənə qalsa, insanın üç aylıq ömrü yüz illik çirkab halından daha təmiz.
musiqi – o uşaqlığın doğulmamış incə halı
şeiri çəkib çıxarır ananın bətnindən hər gün
sözün ətrafına keçib bir azadlıq halqasına bürüyür.
gəlməyəcək adamlara yazdığımız şeirlərmiş onları uzaq eləyən.
nə gözəlmiş bir pişik balası tapmaq, əlləri doğulmamış.
nə gözəlmiş pəncələrdən xilas olaraq yaşamaq
nə gözəlmiş Ayın olmayan işığı haqda belə lampanı görüb düşünmək.
nə gözəlmiş küləyi saçlarında yox, canında hiss eləmək.
ananın bətninə girib doğulmaq nə gözəlmiş.
hər şeyi yeni saxlamaq nə gözəlmiş – anan bilir.
uzun zaman yaşamağın ağırısıymış nəğmələr
uzun zaman yaşaya bilməməkmiş nəğmə olmamış şeirlər.
sevgi ola bilməyən azadlıqlar külək ola bilməməkmiş
bir də bizə gəlməyənlər “yaşamaq sevə bilməkmiş”, deyirlər…
Üzüyuxarı ayıqlama
sakitcə uzanıb qaldım –
bu yer üzündə hər şeyin mənim olduğunu gördüm.
nə qədər çox şeyim varmış – bu qədər az şeyə qarşı
mən uzağı bir dünya yaratmışdım –
içində bunlar olan
mən uzağı yaratmışdım…
külək pəncərəni dəlib ərköyüncə girdi evə
uzandım üzüyuxarı, hər şeyi aydın gördüm
nə zülmət gecələr idi – günəşi yaratmamışdan!
nə qədər heç kim yox idi – torpaq bəhrə verməmişdən.
bir bulaq gözü boydadır hər şeyi görmək tərəfi
bir qığılcım qədərdir insanlığın başlanğıcı…
nə qədər iş görmüşəm, heç bu qədər yorulmadan
nə qədər sevmişəm burda – bu qədər hekayəm var
və zaman mənim üçün keçə bilmədən keçib
gələ bilmədən gedib – gedəcək nə qədərim var…
bir az boş buraxmışam – iki dünya savaşında
bir neçə virusla gələn azca sənət boşluğunu
bir neçə az misra yaza biləcək qədər kor oldum
nə qədər can alındısa, o qədər çox çətin oldu
yeni misralar yaratmaq
o qədər alıb apardı məni – səni görməyə…
səni o qədər sevgisiz yaratdığımı bilmirdim.
mən elə bilirdim, səni sevgi xoşbəxt eləyir
od isidir
külək azad eləyir
torpaq doyuzdurur səni
mən elə bilirdim, səni tanrı hesab eləməyim
məni daha çox mən edir.
mən elə bilirdim, hər şey var olmaq üçün yox olur
hər kəs gəlmək üçün gedir…