“Partizan” Nicat Hunalpın şeirlərini təqdim edir.

Ay göy üzü əl çək daha yaxamdan
Küsdürmüsən yenə ayı buludu,
Ay göy üzü əl çək daha yaxamdan
Çiçək ömrüm torpağında qurudu,
Ay göy üzü əl çək daha yaxamdan

Yağışında dərdim – sərim yuyuldu,
Arzularım ağac kimi oyuldu ,
Yazıq canım tabutuna qoyuldu,
Ay göy üzü əl çək daha yaxamdan

Nə istedi axı səndən bu adam,
Axır çıxdı iman dindən bu adam,
Nə gördüki guya yerden bu adam,
Ay göy üzü əl çək daha yaxamdan

Həsrət üzdü o çiçəksiz arını,
Yel apardı cənnətinin barını,
Gizlətmisən milyon ildi Tanrını,
Ay göy üzü əl çək daha yaxamdan

Mən zamanın tərs üzünə düşmüşəm

Durulmuşam bir bulağın suyuna,
Dəli axan çay gözünə düşmüşəm
Yas saxladım kədərimin toyuna,
Qaranlığın gündüzünə düşmüşəm

Ocaq üstə yandı bağrım kabab tək,
Ulduz dərdim göy üzündən bir ətək,
Qucağımda dünya boyda gül – çiçək,
Bəxt sarıdan çöl düzünə düşmüşəm

Qəfəsdədi div canım bu ölkədə,
Neynim hələ çatmayıbdı vaxt – vədə,
Yanlış vaxtda doğulmuşam bəlkə də,
Mən zamanın tərs üzünə düşmüşəm

Bir bulud ağlayır başımın üstə

Bir az köz atım qoy bu sözə barı,
Fələklə payımı böl yarı – yarı,
Tanrımı göndərib bu buludları,
Bir bulud ağlayır başımın üstə

Özün bax sən Allah bu haya – küyə,
Ürəyim dayanmır o uçuq öyə,
Göy yerə qarışıb,yerdəki göyə ,
Bir bulud ağlayır başımın üstə

Burda yaşamımda vallah havayı,
Pərişan görürəm günəşi ,ayı,
Bir kimim kimsəm yox ,məndən savayı,
Bir bulud ağlayır başımın üstə

Nə qədər adam var içimdə ölən,
Yoxdu ürəyimdə dərdimi bilən,
Nə çoxdu halıma ürəkdən gülən,
Bir bulud ağlayır başımın üstə

Dayan, bir baş çəkim bu ağacada,
Orda qəlbi kabab, qarnı acada,
Tanrıdan aşağı,məndən ucada,
Bir bulud ağlayır başımın üstə

Dərdimə əyilmişəm bir gəmi limanında

Dərdimə əyilmişəm bir gəmi limanında,
Başımdan ayağıma damarımda qan donub
Gözlərimin kədəri siqaret dumanında
Ürəyimdən ayrılıb çiyinlərimə qonub

Dərdimə əyilmişəm bir gəmi limanında,
Gözlərimi dikmişəm buralardan uzağa
Həsrəti içimdədi hələ son baharında,
Saçlarım yarpaq kimi düşür dən – dən torpağa

Dərdimə əyilmişəm bir gəmi limanında,
Üstümə payız günü bir kədər çöküb ağır
Mən çəkdiyim kədəri, tək Tanrı çəkə bilər,
Kədərim göy üzündən yağışa dönüb yağır

Dərdimə əyilmişəm bir gəmi limanında,
Qağayılara burda ən son ümid yeriyəm
İstanbulun qoynunda tənhalıq limanında,
Ruhuna kədər çökmüş tənhalardan biriyəm

Dərdimə əyilmişəm bir gəmi limanında,
İçdiyim qədəhlərin sayısın itirmişəm
Ümidimin közündə siqar kimi alışıb,
Tüstülənib, sonunda kül qabında ölmüşəm

Dərdimə əyilmişəm bir gəmi limanında,
Özümdəndə ucaya qaldırmışam qəmimi
Gecənin bir yarısı beynimin dumanında,
İtirmişəm o gündən axtarıram gəmimi